Operat szacunkowy – jest dokumentem, który ma znaczenie urzędowe, zawiera informacje niezbędne przy dokonywaniu wyceny nieruchomości, w tym wskazanie podstaw prawnych i uwarunkowań dokonanych czynności, rozwiązań merytorycznych, przedstawienia toku obliczeń oraz wyniku końcowego. Operat szacunkowy obok przedmiotu, zakresu, daty i celu wyceny, musi wskazywać podstawę formalną, opis stanu nieruchomości i jej przeznaczenia wraz z załączoną dokumentacją fotograficzną, analizę rynku nieruchomości, opis wybranej metody szacowania, dokonywane obliczenia oraz oczywiście – wynik wyceny, zaokrąglony do pełnej sumy. Operat szacunkowy może zostać sporządzony jedynie przez rzeczoznawcę majątkowego, który podpisuje go, zamieszczając datę i pieczęć rzeczoznawcy majątkowego.

​

Rzeczoznawca majątkowy – osoba fizyczna posiadająca uprawnienia zawodowe w zakresie szacowania nieruchomości, nadane w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. Określa wartość nieruchomości oraz maszyn i urządzeń trwale związanych z szacowaną nieruchomością. Jest zobowiązany do wykonywania czynności szacowania nieruchomości zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów prawa i standardami zawodowymi, ze szczególną starannością właściwą dla zawodowego charakteru tych czynności oraz z zasadami etyki zawodowej, kierując się zasadą bezstronności w wycenie nieruchomości. Podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą wyniknąć w związku z wykonywaniem czynności w zakresie szacowania nieruchomości oraz wyceny nieruchomości.

Nieruchomość gruntowa – należy przez to rozumieć grunt wraz z częściami składowymi, z wyłączeniem budynków i lokali, jeżeli stanowią odrębny przedmiot własności.

Nieruchomość budynkowa – to budynek trwale z związany gruntem, które na podstawie przepisów szczególnych nie stanowi części składowych nieruchomości gruntowej, lecz jest odrębnym od gruntu przedmiotem własności. Nieruchomość budynkowa, jako odrębna własność, może powstać, w przeciwieństwie do nieruchomości lokalowej, tylko w drodze konkretnego przepisu prawnego określającego także status prawny odrębnej własności budynku, a w szczególności relację tego prawa do prawa do nieruchomości, na której budynek został wzniesiony.

Nieruchomość lokalowa – to część budynku, która na podstawie przepisów szczególnych nie stanowi części składowej nieruchomości gruntowej, lecz jest odrębnym od gruntu przedmiotem własności. Nieruchomość lokalowa jest przedmiotem prawa własności. Odrębną nieruchomością może być tylko samodzielny lokal mieszkalny lub lokal o innym przeznaczeniu (lokal użytkowy).

Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy o własności lokali, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu – jest ograniczonym prawem rzeczowym, jest prawem zbywalnym, przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji, jednak nie jest jednak tożsame z prawem własności. Uprawniony posiada prawo do korzystania z lokalu oraz prawo do rozporządzania swoim prawem, w tym wynajęcia albo oddania do bezpłatnego korzystania zgodnie z przeznaczeniem lokalu. Do tych uprawnień nie jest potrzebna zgoda spółdzielni mieszkaniowej. Nabywca spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu staje się członkiem spółdzielni. Dotyczy to również spadkobiercy, zapisobiorcy i licytanta. Nabywca zawiadamia niezwłocznie spółdzielnię o nabyciu prawa. Obecnie od 31 lipca 2007 r. nie ma możliwości ustanawiania spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Prawo to wcześniej było ustanawiane przez spółdzielnie mieszkaniowe i nadal przysługuje osobom, na rzecz których zostało ustanowione. Osoba posiadająca spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu może założyć księgę wieczystą na to prawo, ale nie jest to konieczne.

Użytkowanie wieczyste – jest prawem pośrednim pomiędzy prawem własności a prawami rzeczowymi ograniczonymi. Użytkownik wieczysty, podobnie jak właściciel, może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W swobodnym dysponowaniu tym prawem ograniczają go jedynie przepisy ustaw, zasady współżycia społecznego oraz treść umowy oddającej mu grunt w użytkowanie wieczyste. Standardowy okres oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste to 99 lat, jednak w wyjątkowych przypadkach czas ten może być skrócony, jednak nie mniej niż do 40 lat. Za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobierana jest pierwsza opłata i opłaty roczne. 

Cechą charakterystyczną użytkowania wieczystego gruntów jest to, że właścicielem gruntu pozostaje gmina lub Skarb Państwa, natomiast wzniesione na gruncie budynki, budowle i urządzenia stają się własnością wieczystego użytkownika. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.